Ruim zeven miljard mensen op Aarde bewandelen ieder een eigen pad in een eigen tempo. De soort, de mens, volgt ook een pad, dat samenvalt met de evolutie van het leven in dit universum. Die individuele mensen dragen allemaal een steentje bij aan dat pad van de mens en de evolutie. De vraag is in welke mate die individuele mens daar al dan niet een opdracht in heeft. Wanneer we het hebben over de overgave aan het leven zelf, dan meen ik dat het individu geen opdracht heeft anders dan gewoon het eigen leven werkelijk leven. De ene mens is bewust bezig met zichzelf te ontwikkelen, een ander mens poogt anderen te helpen ontwikkelen, weer een ander loopt van bbq naar bbq en nog een ander bedenkt allerlei theorieën zonder die zelf in de praktijk te brengen. En al die individuen dragen dus bij, op een eigen wijze, waarmee bewezen is dat diversiteit ervoor zorgt dat de soort als geheel zich kan ontwikkelen en een bedoelde plaats heeft in de evolutie. Blijft over voor het individu het eigen leven werkelijk te leven. Maar zelfs dat is dan geen opdracht, ook al zou het veel zaken gemakkelijker en beter maken. Bewust het bewustzijn ontwikkelen, dat is wel de weg van de hele evolutie en de mens speelt daar een bijzondere rol in. Ik zie de mens als een overgangssoort tussen dieren en 'echte' mensen. Volgens mij zijn wij namelijk bezig om 'echt' mens te worden. Dat proces is nog niet af, getuige ook de vele denkfouten die wij nog maken, het vervallen in primitieve instincten en emoties zonder bewustzijn daarop te hebben. Ik laat het hier even bij, behalve dan dat ik een kritische noot plaats bij vrouwencirkels en mannengroepen. Alle hokjes staan wezenlijke bewustwording in de weg. De uitdaging is ook dit los te laten, voor de deelnemers én de begeleiders. Nou ja, als de tijd daar rijp voor is.

Interessant, op velerlei gebied. Inhoudelijk herkennen, bevestigen met eigen inzichten en proces. En opmerken dat zo vaak het woord “eigenlijk” wordt gebruikt en dat bij mij niet resoneert. Want als het woord eigenlijk wordt weggelaten, dan “ is” het gewoon zo. En dat wordt dan werkelijk bedoeld. “Eigenlijk” wordt vaak opgevolgd door en geassocieerd met het woordje “maar” en is in die zin vaak gebruikt als een excuus-woord om iets niet te doen. Dat valt mij in deze tijden nog meer op dan ooit. En dat is weer deel van mijn proces: ik kan struikelen over woordgebruik en ontdek daarin weer een andere laag van inzicht.
Enfin, dit gesprek is interessant, zette mij inhoudelijk weer verder in beweging. So thnxx, Ingrid